Soorten verborgen reclame

Sluikreclame
Sluikreclame is een marketingtactiek waarbij mensen (meestal acteurs) in een toneelstuk, film, televisieserie of boek een bestaand commercieel product gebruiken.
De meest voorkomende vorm is het beschikbaar stellen van producten voor televisieprogramma's, zodat deze producten zichtbaar en identificeerbaar zijn voor de kijker. Dit wordt ook wel brand placement genoemd. Over het algemeen wordt sluikreclame samengenomen met het begrip product placement, ware het niet dat sluikreclame verboden is: “Op grond van art. 6 van de Richtlijn Elektronische handel moeten commerciële communicaties al duidelijk herkenbaar zijn. De Richtlijn Elektronische handel bevat geen expliciet verbod van sluikreclame, zoals de Televisierichtlijn en haar opvolger, maar het fenomeen sluikreclame staat op gespannen voet met de eis van herkenbaarheid. Bovendien moet op grond van art. 6 van de Richtlijn Elektronische handel duidelijk zijn op wiens rekening reclame wordt gemaakt. Dat is bij sluikreclame niet het geval, zodat sluikreclame onder de Richtlijn Elektronische evenmin toelaatbaar is.” Het is dus van belang dat men bij aanprijzing van producten duidelijk laat zien wat de producten zijn en van wie ze afkomstig zijn. Dit staat in de nieuwe richtlijnen (sinds 2007) van audiovisuele mediadiensten.
Sluikreclame is verboden op de Nederlandse televisie en radio, toch stond er in de jaren tachtig een Ikea-bank in de populaire serie Zeg 'ns AAA, dezelfde bank stond op de voorpagina van de catalogus van de meubelketen. Het was het eerste voorbeeld van brand placement in Nederland. Vooral op de commerciële zenders doen omroepen in hun programma's aan sluikreclame.
Bijvoorbeeld, een frisdrankenfabrikant betaalt een filmstudio om zijn product in de film te laten zien. Het label van de fles of het blikje wordt naar de camera gericht zodat het duidelijk in beeld komt en voor de kijker goed zichtbaar is. De betalingen zijn gebaseerd op vertoning, dat wil zeggen het aantal keren dat het product is getoond of genoemd, de duur van de vertoning en de mate waarin het product in de verhaallijn is verwerkt. Als het product actief wordt gebruikt - zoals wanneer een hoofdrolspeler duidelijk een slok neemt van de fles of het blikje - wordt daar extra voor betaald. Filmproducenten werven bedrijven voor een extra inkomstenbron van een film, met deze bedrijven wordt tevens samengewerkt bij de promotionele activiteiten gericht op de film én gericht op het product.
Subliminale reclame
Een subliminale boodschap is een signaal of boodschap verborgen in een medium en bedoeld om doorgegeven te worden zonder dat het bewust opgemerkt wordt. Deze boodschappen zouden door het onderbewustzijn verwerkt kunnen worden, en aanzetten tot bepaald gedrag.
James Vicary, een onderzoeker op gebied van marketing, beweerde in 1957 dat boodschappen op een bioscoopscherm die slechts een fractie van een seconde zichtbaar zijn onbewust tot gedrag leiden. Hij had hierbij een onderzoek opgesteld in een bioscoop waarbij de woorden "koop frisdrank" of "koop popcorn" 1/30ste van een seconden tijdens de film in beeld stonden. Uit dit onderzoek bleek dat de verkoop van popcorn en frisdrank met meer dan de helft omhoog waren geschoten. Later is gebleken dat James Vicary zijn hele onderzoeksresultaten had verzonnen zodat meer gebruik zou worden gemaakt van een nieuwe reclamemethode van zijn hand. Ook zijn deze resultaten tot op heden niet reproduceerbaar gebleken. Vicary heeft zijn onderzoek later ingetrokken.
Een ander bekend voorbeeld is een verkiezings-spotje van George W. Bush. In zijn strijd tegen Al Gore was in zijn tv-reclame na de naam Al Gore heel snel het woord "rats" te zien. Het spotje probeerde dus de kandidaat te koppelen aan het negatievere woord "rats" (ratten). Echter, het is nooit bewezen dat door middel van dit soort spotjes het stemgedrag beïnvloed kan worden. Vermoed wordt dat het effect van subliminale waarnemingen erg klein is.
http://www.youtube.com/watch?v=uqTwYxcTWaQ

Reclame en kinderen
Kinderen zijn, afhankelijk van hun leeftijd, niet of minder goed in staat een reclameboodschap te onderscheiden van andere media-uitingen of zij herkennen de verleidende bedoeling niet. Als je het zo bekijkt, dan zijn reclames per definitie oneerlijk, misleidend of manipulerend voor kinderen: wanneer een kind niet weet dat een uiting reclame is, neemt deze de informatie voor waar aan.

Overige
Velen hebben het niet door, maar zijn zelf een uithangbord van reclame. Shirts van Iceberg, tassen van Eastpak, broeken van Diesel, plastic zakken van de AH: het is allemaal lopende reclame. Men heeft de gedachte een bepaalde status uit te brengen met een bepaald merk, terwijl zij eigenlijk alleen maar reclame maken voor het product dat zij dragen. Hoe meer mensen het product dragen, des te meer naamsbekendheid voor het merk.